มีอาการป่วยเกร็ดเลือดแข็งตัวผิดปกติทำให้ต้องตัดขาทั้งสองข้างเหนือเข่าตั้งแต่ปี ๒๕๔๕ ตอนนั้นประมาณ ๒๓ ปี เรียนจบปริญญาตรีได้ ๑ ปี พอป่วยก็เลยต้องตัดขา ตูนโชคดีคือพี่สาวเป็นหมอ ค่อนข้างรับได้กับความพิการของเราแต่ก็ไม่ได้อยากให้เราอยู่กับบ้าน อะไรที่เราทำได้เขาก็พยายามที่จะสนับสนุน ตอนนั้นได้เข้าไปทำงานที่มูลนิธิพระมหาไถ่เพื่อการพัฒนาคนพิการ ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่อยู่ที่ศูนย์พระมหาไถ่เพื่อการดำรงชีวิตอิสระของคนพิการ ทำหน้าที่เกี่ยวกับงานสำนักงานทั่วไป

          เริ่มจากผมเป็นนักศึกษาสื่อสารมวลชน สายตาผมมองเมืองเปลี่ยนไปหลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ทั้งในเมืองที่ต้องใช้รถยนต์อย่างเวสต์ปาล์มบีช และเมืองใหญ่ที่มีระบบจนส่งสาธารณะแสนสบายอย่างซานฟรานซิสโก เมื่อกลับมากรุงเทพฯ ทางเท้าที่เคยมองว่าปกติก็ไม่ใช่สิ่งปกติอีกเลย ได้เล่าผ่านรายการสารคดี “คน/เดิน/เมือง” ทางสถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอสเมื่อหลายปีก่อน แม้เป็นสารคดีไม่กี่ตอน ก็ทำให้ได้จัดระเบียบความคิดตัวเองใหม่ว่า เมืองที่ดีควรเป็นเช่นไร เมื่อเริ่มมีการขยายเครือข่ายรถไฟฟ้าทั้งบนดินและใต้ดินทั่วกรุงเทพฯ ทำเอาคนใช้รถใช้ถนนไม่สะดวก จึงเป็นโอกาสอันดีที่ผมต้องลุกขึ้นมารีวิวทางเท้าอีกครั้

          เมื่อประมาณปีที่แล้วมีข่าวว่ามีการโกงเงินคนพิการ เป็นเรื่องปกติในการทำงาน สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นฝ่ายคนพิการ ฝ่ายผู้ประกอบการ หรือการบังคับใช้กฎหมายซึ่งมีช่องว่างต่าง ๆ ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วเพราะกฎหมายใช้มาเป็นสิบปีแล้ว ควรมีการแก้ไขปรับปรุงระเบียบต่าง ๆ ให้รัดกุมมากยิ่งขึ้น เพื่อการปฏิบัติงานจะได้เข้าใจตรงกันและไม่มีช่องว่าง

          ผมยังรับราชการประจำอยู่ที่กองบิน 4 อำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ณ ตอนนี้ผมพิการมาแล้ว 25 ปี ช่วง 3-4 ปีแรกได้มีโอกาสทำงานด้านคนพิการ ต่อมาได้แจ้งให้ผู้บังคับบัญชาระดับสูงทราบว่า คนพิการสามารถหาคนทำงานได้น้อย แม้ตัวผมจะรับราชการอยู่ ผมเชื่อว่าน่าจะสร้างสรรค์ผลงานเกี่ยวกับคนพิการได้มาก เมื่อรับราชการอยู่เราพิการด้วย จึงเริ่มเข้ามาจัดการด้านคนพิการเพื่อช่วยเหลือคนพิการ จึงเป็นที่มาของมูลนิธิพัฒนาศักยภาพคนพิการโดยมีการจัดการแบ่งฝ่ายการทำงานเป็น 3 ฝ่าย 1) ฝ่ายด้านการศึกษาสำหรับคนพิการและน้อง ๆ และคณะกรรมการอยู่กลุ่มหนึ่งรับผิดชอบงานด้านนี้ไป 2)ฝ่ายให้ความช่วยเหลือรถเข็นและอุปกรณ์จำเป็นส