เริ่มจากผมเป็นนักศึกษาสื่อสารมวลชน สายตาผมมองเมืองเปลี่ยนไปหลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ทั้งในเมืองที่ต้องใช้รถยนต์อย่างเวสต์ปาล์มบีช และเมืองใหญ่ที่มีระบบจนส่งสาธารณะแสนสบายอย่างซานฟรานซิสโก เมื่อกลับมากรุงเทพฯ ทางเท้าที่เคยมองว่าปกติก็ไม่ใช่สิ่งปกติอีกเลย ได้เล่าผ่านรายการสารคดี “คน/เดิน/เมือง” ทางสถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอสเมื่อหลายปีก่อน แม้เป็นสารคดีไม่กี่ตอน ก็ทำให้ได้จัดระเบียบความคิดตัวเองใหม่ว่า เมืองที่ดีควรเป็นเช่นไร เมื่อเริ่มมีการขยายเครือข่ายรถไฟฟ้าทั้งบนดินและใต้ดินทั่วกรุงเทพฯ ทำเอาคนใช้รถใช้ถนนไม่สะดวก จึงเป็นโอกาสอันดีที่ผมต้องลุกขึ้นมารีวิวทางเท้าอีกครั้ง
          สารคดีมีอยู่ตอนหนึ่งชื่อ เมืองในฝัน คนที่มาร่วมรายการเป็นคนพิการใช้รถวีลแชร์ ผมได้ถามน้องว่า คิดว่าอุปสรรคหลักๆ การใช้ชีวิตสำหรับคนพิการในบ้านเราคืออะไร น้องผู้หญิงบอกว่า คิดว่าเป็นเรื่องทัศนคติที่คิดว่าคนพิการที่เกิดมาเขามีกรรม คนส่วนใหญ่คิดแบบนี้ เมื่อมีกรรมแล้วยังไงก็ต้องไปเกิดใหม่ เมื่อก่อนผมเองก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ได้แต่พูดว่า ทางลาดต้องลาดยังไง ทางเท้าต้องเป็นยังไง แสดงว่าถ้าเราไม่สามารถเปลี่ยนทัศนคติได้ ยังไงก็ไม่ได้ดี เพราะคนส่วนใหญ่ที่ไม่พิการอาจจะไม่มีความสามารถในการเข้าใจ ว่าไม่ใช่เรื่องการมีกรรม
          ผมไม่ค่อยได้เจอ ไม่ได้มีเพื่อนเป็นคนพิการ สังคมของผมเองถ้าสมัยก่อนไม่ได้ทำรายการผมเองก็แทบไม่ได้เจอคนพิการเลย ก็ไม่ใช่เรื่องผิดที่ผมจะไม่เข้าใจ แต่จะทำอย่างไร จะนำเสนอเรื่องของคนพิการหรือความพิการให้คนที่ไม่พิการรับรู้ ได้เปิดโลกที่ไม่พิการออกมาเจอตรงนี้ว่าเป็นยังไง ดังนั้นจะเห็นว่าช่วงหลายปีก่อน รายการส่วนใหญ่จะพูดถึงคนพิการในเรื่องความน่าสงสาร และพูดถึงความเก่ง ความสามารถในการเป็นนักกีฬา เรียนจบเกียรตินิยม จบปริญญาเอก เป็นต้น
          ชุดรายการแรกที่ได้ทำ คือ ใจบันดาลแรง พยายามเลือกเคสที่มีความโดดเด่น  น้องตาบอดคนหนึ่งเขารู้สึกว่าคนไม่พิการส่วนใหญ่เข้าใจว่า คนตาบอดเป็นคนดี ส่วนใหญ่เรียนเก่ง แต่เขาไม่ได้เรียนเก่ง คนพิการก็เหมือนคนทั่วไป ไม่ได้พิเศษอะไร คนพิการก็คือคนธรรมดาคนหนึ่ง
          วันหนึ่งมีโอกาสไปที่หอพักของนักศึกษาคนหนึ่งที่อยู่ธรรมศาสตร์นั่งคุยกันจนประมาณทุ่มก็ร่ำลากันกลับบ้าน ก่อนกลับน้องบอกว่า พี่ช่วยปิดไฟให้ผมหน่อย ผมก็ อึ้ง และก็ถามแบบคนไม่รู้ว่า ถ้าพี่ไม่มาคือไม่ได้เปิดไฟ น้องบอกว่า ผมจะเปิดไปทำไม จะเปิดบ้างเพื่อให้รู้ว่ามีคนอยู่ ระหว่างทางกลับบ้านผมนึกตลอดเลยว่า คือเป็นโลกอีกโลกหนึ่งแต่ไม่ได้คิดว่าโลกนั้นจะลำบากหรือไม่ลำบาก ทำให้ได้เรียนรู้ว่ามีแบบนี้ด้วย คนพิการแต่ละประเภทก็มีลักษณะการใช้ชีวิตที่ต่างกัน แต่ถ้าได้ทำความเข้าใจร่วมกันก็สามารถอยู่ร่วมกันได้