จัดสมัชชาสุขภาพได้ขอเสนอมา 10  ข้อ หนึ่งในนั้นมีเรื่องตั้งกลไกในการติดตามงาน เพราะที่ผ่านมาพอจัดทำอะไรแล้ว ทุกคนฝากส่วนกลางให้ช่วยติดตามแต่กลไกกลางไม่มี ก็เลยต้องสถาปนากลไกกลางขึ้นมาเลยกลายมาเป็นเครือข่ายคนพิการรักสุขภาพ มีคณะกรรมการสุขภาพคนพิการแห่งชาติขึ้นมา โดยมี อาจารย์ณรงค์  ปฏิบัติสรกิจ (ถึงแก่กรรม) เป็นประธาน และผมเป็นเลขา และทำงานร่วมกับสำนักงานปฎิรูประบบสุขภาพแห่งชาติ เรียกว่า สปรส ปัจจุบันพัฒนาเป็น คณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ หรือ สช. ภายหลังมี พรบ. สุขภาพแห่งชาติ กลไกเหล่านี้เริ่มชัดขึ้น เราทำงานก่อนมีกฎหมายแล้วไปเคลื่อนให้มีกฎหมาย

           คนพิการหันมาสนใจเรื่องสุขภาพมากขึ้น และดูแลตัวเองมากขึ้น เริ่มตระหนักในการมีสุขภาพร่างกายที่ดีมากขึ้น และสามารถเปลี่ยนความคิดคนพิการจำนวนหนึ่งให้คิดว่า คนพิการก็มีสุขภาพที่ดีได้ตามอัตภาพของตัวเอง คนพิการแบบนี้ก็ควรมีสุขภาพที่ดีได้ประมาณนี้ แบบนี้ ไม่ใช่ว่าคุณจะต้องหายเดินได้เลยกลับไปทำงานเหมือนเดิมไม่ใช่ คุณก็มีสุขภาพที่ดีได้ในสภาพความพิการที่เป็นอยู่ ถือว่าค่อนข้างสำเร็จ ในส่วนของข้อเสนอต่าง ๆ ที่เสนอและผลักดันเข้าไป และภายหลังมี พรบ. สุขภาพแห่งชาติปี 50 มีกระบวนการสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ซึ่งในปี 2563  มีการทำเวที 4 ภาคอีกครั้งและรวบรวมข้อเสนอจนผ่านที่ประชุมสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ออกมาเป็นมติเรื่องของความเป็นธรรมในการเข้าถึงบริการสุขภาพของคนพิการ ให้ประชาชนทั่วประเทศรับรู้รับทราบโดยทั่วกันและรวมเป็นแนวทางในการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในการเข้าถึงปัญหาสุขภาพกับกลุ่มคนพิการทุกประเภท ถือว่าในปีนั้นกระแสสุขภาพคนพิการมาถึงจุดที่ประสบความสำเร็จ เพราะเราไม่สามารถทำให้คนอื่นเข้าใจเราได้ แต่กระบวนการสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ประชุมกันที่ยูเอ็น เราก็นำเสนอข้อเสนอและปัญหาของเรา และนำข้อเสนอของเราไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเครือข่ายอื่น ซึ่งแต่ละเครือข่ายก็ไม่รู้มาก่อน

          ปัจจุบันสิทธิค่อนข้างจะครอบคลุมเยอะแล้ว ส่วนสิทธิประโยชน์ใหม่ ๆ ก็พยายามพัฒนาขึ้นมาเพื่อให้คนพิการเข้าถึงสิทธิได้มากขึ้น ระบบเฉลี่ยทุกข์ เฉลี่ยสุข แต่บางคนไม่ได้คิดแบบนั้น คือชั้นมีสิทธิชั้นต้องใช้สิทธิของชั้น