ฉันเกลียดโรงเรียนเพราะว่า ฉันเป็นโรคบกพร่องทางการอ่าน (Dyslexia) ฉันเกลียดทุกอย่างเกี่ยวกับมัน การเย้าแหย่ การจ้องมอง การกระซิบเมื่อฉันไม่สามารถอ่านออกเสียงดังๆ ในชั้นเรียน และแบบทดสอบซึ่งฉันได้แต่จ้องมองมันอย่างว่างเปล่า จนกระทั่งฉันอยู่เกรดสิบในที่สุดฉันจึงได้มีโอกาส
มิสซิสบี ครูภาษาอังกฤษของฉันสังเกตว่าฉันเป็นโรคบกพร่องทางการอ่านได้ทันที แล้วพูดคุยกับฉันเกี่ยวกับมัน ในชั้นเรียน เธอไม่เรียกให้ฉันอ่านออกเสียงดังๆ และเธอจะให้ฉันทำการทดสอบข้างนอกในห้องประชุม ห่างไกลจากคนอื่นๆ เธอค้นพบว่า ฉันรักดนตรี เลยให้ฉันเขียนเรียงความเกี่ยวกับมัน เธอสนับสนุนให้ฉันเขียนความรู้สึกลงไปและบอกคนอื่นๆ ว่า ฉันพยายามอย่างยากลำบากจริงๆ อย่างไร ฉันเขียนเรื่องราวเรื่องหนึ่งและเธอช่วยฉันให้ออกเผยแพร่ออนไลน์ ฉันรู้สึกภูมิใจมากเมื่อฉันเห็นว่า นี่เป็นอะไรบางอย่างที่ฉันสามารถทำได้และทำได้ดี ผู้คนชอบเรื่องและความคิดของฉัน
เธอสนับสนุนฉันให้คุยกับนักดนตรี และฉันก็ค่อยๆได้งานส่งเสริมวงดนตรีที่คนรู้จักน้อยที่ฉันชอบ เธอให้ฉันอยู่หลังโรงเรียนเลิกกับเธอเพื่อจะแบ่งปันความคิดกัน และเขียนมันในสิ่งแวดล้อมที่มีความสุขและปลอดภัย แทนการอยู่ในบ้านที่ว่างเปล่าของฉัน เธอเปลี่ยนแปลงทัศนะของฉันเกี่ยวกับโรงเรียนและความสามารถของฉัน เดี๋ยวนี้ฉันเห็นว่า แม้ว่าฉันไม่เก่งในการพูดออกเสียงดังออกมา การจำวันที่หรือตัวเลข หรือการทำแบบทดสอบ ฉันก็สามารถในการแยกแยะเสียงกีต้าร์ออกได้ บอกเล่าเรื่องราว และช่วยเหลือผู้คน เธอเปลี่ยนแปลงชีวิตในโรงเรียนของฉัน และฉันซาบซึ้งในบุญคุณของเธอตลอดไป