การวินิจฉัยการบกพร่องทางการเรียนรู้ด้านที่ไม่ใช่ภาษา
ขณะที่การบกพร่องทางการเรียนรู้ด้านภาษาเป็นที่ปรากฎชัดตามปกติแล้วต่อคุณพ่อคุณแม่และนักการศึกษา  การบกพร่องทางการเรียนรู้ด้านที่ไม่ใช่ภาษาถ้อยคำกลับไม่เป็นที่รับรู้กันโดยทั่วไป  อาการในช่วงต้นของการบกพร่องทางการเรียนรู้ทางด้านที่ไม่ใช่ภาษาหลายอย่างค่อยๆ ซึมซาบเข้าไปในสมองเป็นความภาคภูมิใจของคุณพ่อคุณแม่และบรรดาคุณครูซึ่งชื่นชมความสำเร็จที่ขึ้นอยู่กับภาษา มากกว่าจะเป็นสัญญาณบอกเหตุ  เด็กคนนี้จะพูดจ้อและอาจ “พูดเหมือนผู้ใหญ่” เมื่ออายุสองหรือสามขวบเท่านั้น  ในช่วงระยะแรกของวัยเด็ก เขาจะถูกมองโดยคุณพ่อคุณแม่และคุณครูว่า “เป็นเด็กเก่งพิเศษ (gifted)” บางครั้งเด็กที่บกพร่องทางการเรียนรู้ด้านที่ไม่ใช่ภาษาถ้อยคำ (NLD) จะมีประวัติของการเป็น hyperlexia (การอ่านหนังสือที่สามารถจดจำคำได้ดีในช่วงวัยเยาว์) (เด็กที่เป็น hyperlexia จะมีไอคิวปกติหรือเหนือกว่าปกติ และมีความสามารถในการอ่านคำได้ดีเหนือกว่าที่ถูกคาดหวังในระดับอายุและไอคิวนี้  อย่างไรก็ตามเด็กที่เป็น hyperlexia จะมีความยุ่งยากในการเข้าใจคำพูด ประมาณ 5-10% ของเด็กที่เป็นออทิสติกถูกประมาณกันว่า เป็น hyperlexia – จากวิกิพีเดีย)  โดยทั่วไปแล้วเด็กคนนี้จะเป็นผู้เรียนที่กระหายใคร่รู้และกระตือรือล้น  ซึ่งสามารถจดจำสิ่งต่างๆ ได้ขึ้นใจอย่างรวดเร็ว  และเพียงเพื่อเน้นย้ำความคิดที่โตเร็วจนเกินไปของเขา

การพัฒนาของคำศัพท์และคำพูดเป็นพิเศษในช่วงเยาว์วัยนี้มักไม่ได้ถูกสงสัยว่าเป็นวิธีการรับมือของเด็กที่มีความบกพร่องอย่างมากของระบบสมองซีกขวาและการถูกจำกัดความสามารถในกระบวนการที่ไม่ใช่ภาษา  เป็นไปได้เหมือนกันที่เด็กที่เป็น NLD จะมีความสามารถผิดปกติในการสามารถสะกดคำออกเสียงได้ถี่ถ้วนมาก  แต่มีผู้ใหญ่ไม่กี่คนที่พิจารณาว่า นี่เป็นการสะท้อนถึงการพึ่งพิงเกินไปกับการรับรู้ทางโสตประสาท (แทนที่จะมีการมองเห็นและการสัมผัสร่วมด้วย) เช่นเดียวกัน ทักษะการจดจำจนขึ้นใจได้เป็นพิเศษ  ความใส่ใจต่อรายละเอียด  และความสามารถตามธรรมชาติในการคิด การพูดและการพัฒนาการอ่านในช่วงเยาว์วัยโดยทั่วไปแล้วไม่ได้เป็นสาเหตุที่จะต้องเดือดร้อนใจ  แต่กระนั้นก็ตาม  นี่เป็นตัวชี้วัดบางอย่างที่สำคัญในช่วงเยาว์วัยว่า  เด็กคนหนึ่งกำลังจะมีความยุ่งยากในความสัมพันธ์และการมีชีวิตอยู่ในโลกที่ไม่ใช่ด้านภาษาถ้อยคำ  และเป็นการเตือนอย่างหนึ่งว่า  เด็กคนนี้ได้พัฒนาความเชื่อมั่นในด้านการใช้คำพูดของเธอจนเกินไป

ดร. โรร์คและผู้ช่วยของเขาได้พบว่า  ความผิดปกติที่เกี่ยวข้องกับ NLD “ปรากฎชัดที่อายุ 7-8 ขวบน้อยกว่า 10-14 ปี” และนั่นก็กลายเป็นว่า  “พวกเขามีอาการชัดเจนมากขึ้นเมื่อเข้าใกล้วัยผู้ใหญ่”  แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีประวัติการเชื่อมประสานกันของอวัยวะที่ไม่ดี  และบางทีมีทักษะการใช้กล้ามเนื้อที่เชื่องช้า   แต่โดยแบบฉบับแล้วความเกี่ยวพันกับทางวิชาการในช่วงเยาว์วัยจะเกิดจากความจริงที่ว่า เขาทำงานเขียนที่ได้รับมอบหมายให้ไม่เสร็จในระหว่างวัยเรียนช่วงประถมปลาย  เด็กคนนี้ทำงานเขียนออกมาได้อย่างจำกัดและกระบวนการที่ทำก็เชื่องช้าและหนักหนาสาหัสสำหรับเขา

เมื่อทักษะสำหรับเรียบเรียงและพัฒนางานเขียนของนักเรียนคนนี้ไม่ก้าวหน้าในอัตราที่คาดหวัง  ในที่สุดความเดือดร้อนก็เกิดขึ้น  อย่างไรก็ตาม  ถึงเวลานี้  เด็กคนนี้อาจจะ “ดับเครื่อง” ไปแล้ว  หรือกลายเป็นติดล็อคอยู่ในการดิ้นรน  และเขาไม่สามารถตอบสนอง  รับมือจัดการกับความกดดันทางวิชาการและความปรารถนาของคุณพ่อคุณแม่และคุณครูที่ต้องการให้เขามีการแสดงออกที่เหมาะสม

แง่มุมของการพัฒนาอย่างกว้างๆ สามประการซึ่ง NLD แสดงออกเป็นความไม่สมดุลย์และความผิดปกติคือ 1) ทางกล้ามเนื้อ  2) ทางการจัดระเบียบระหว่างที่ว่างและการมองเห็น  และ 3) ทางสังคม  ถ้าเด็กคนหนึ่งมีสมองซีกขวาที่ผิดปกติ  การบกพร่องเหล่านี้ควรจะมีผู้สังเกตเห็นในช่วงแรกๆ ของวัยเด็กได้อย่างชัดเจนทีเดียว  ทั้งๆ ที่พวกเขามีความพยายามอย่างกล้าหาญที่จะชดเชยความบกพร่องนั้น