ผมพิการด้วยโรคโปลิโอตั้งแต่อายุสามขวบกว่า  ในสมัยก่อนยังไม่มีวัคซีนป้องกัน  เริ่มด้วยมีอาการเป็นไข้พอป่วยหายขาเริ่มก็อ่อนแรงทำให้เดินไม่ได้ จึงใช้ชีวิตตามปกติเรื่อยมา ครอบครัวของผมเป็นชาวสวน บ้านอยู่ริมคลองเมื่อเดินไม่ได้ จึงใช้การเรือพายเรือในการเดินทางแทน เมื่อถึงเกณฑ์เข้าเรียนก็พายเรือไปเรียนหนังสือทุกวัน จนเรียนจบ ป.4 จึงอยู่กับบ้าน พอเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นก็อยากจะประกอบอาชีพจึงได้ไปขับเรือหางยาว โดยพยายามฝึกขับด้วยตนเองที่ท่าน้ำนนท์ ต่อจากนั้นได้พบรักและแต่งงานเมื่อปี พ.ศ.2518 มีบุตรสาวเป็นพยานรัก 2 คน ใช้ชีวิตคู่กับภรรยาด้วยกันมา 20 กว่าปี ที่ต้องเลิกรากันเพราะวิกฤตทางเศรษฐกิจเมื่อปี 2540 ผมก็ทำหน้าที่ดูแลลูกสาว 2 คน จนเรียนจบและตอนนี้มีงานทำแล้วทั้งสองคน

 
           ผมรับส่งลูกไปเรียนตั้งแต่อนุบาลจนจบปริญญาตรี สมัยก่อนก็พายเรือ ตอนเรียนอนุบาลโรงเรียนอยู่ใกล้บ้าน  พอเริ่มมีถนนหนทางมีการใช้รถในการเดินทางแทนเรือ ผมจึงเลิกขับเรือเปลี่ยนมาหัดขับรถโดยเป็นรถที่ไม่ได้ดัดแปลง ก็ใช้ขาที่เป็นโปลิโอแต่พอมีแรง โดยต้องใช้มือและเท้าช่วยกันในการขับรถ ไปรับและไปส่งลูกเรียนจนจบปริญญาตรีทั้งสองคน ทุกวันนี้ผมต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพื่อส่งลูกไปทำงานทั้งสองคน แต่ตอนเย็นไม่ได้ไปรับเพราะว่าลูกทั้งสองคนเลิกงานกลับบ้านเวลาไม่ตรงกัน ต่อมาผมก็ได้มาทำงานที่ศูนย์การดำรงชีวิตอิสระคนพิการจังหวัดนนทบุรี (ศูนย์ IL) เป็นการทำงานเพื่อนช่วยเพื่อน งานพิทักษ์สิทธิ ปัจจุบันใช้รถวิลแชร์

 
          ลูกที่ดีควรดูแลพ่อแม่ถึงแม้ท่านจะพิการหรือไม่พิการก็ตามเพราะท่านคือ พระในบ้าน พ่อแม่ท่านอยู่กับเราไม่นานหรอก ท่านดูแลเรามาได้  เมื่อพ่อเกิดพิการคุณลูกก็ควรจะดูแลคุณพ่อก็จะมีความสุข ควรดูแลท่านเป็นอย่างดีในทุกๆวัน ไม่ใช่พอถึงวันสำคัญทีก็พาท่านไปกินข้าวนอกบ้านที ควรมีเวลาให้ท่านทุกๆวัน ทุกวันนี้สำหรับผมกับลูก ลูกถามผมว่าอยากกินอะไรพอลูกก็จะซื้อมาให้  ลูกซื้อมาจนผมบ่นว่า พ่อกินไม่ทันแล้วเต็มตู้เย็นเลย แล้วพ่อก็มีความสุข ก็ฝากถึงคุณลูกทั้งหลายอย่าดูแลพ่อแค่วันพ่อเพียงวันเดียว ควรดูแลพ่อในทุกๆวัน