ณ ปัจจุบันนี้ครูที่เป็นคนตาบอดมีเยอะขึ้นจากอดีตมากพอสมควร ทั้งในโรงเรียนทั่วไปและโรงเรียนสอนคนตาบอดโดยเฉพาะ ได้พยายามส่งเสริมคนตาบอดโดยเฉพาะเพื่อเป็นครูจะได้ถ่ายทอดวิธีคิดให้กับคนรุ่นหลังด้วย หลังจากที่อาจารย์เรียนจบนานไหมกว่าจะได้เป็นครู พอเรียนจบก็สอบเป็นอาจารย์เลยในสมัยนั้นคณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์มีนโยบายส่งเสริมอาจารย์ประจำ เพราะสมัยที่ผมเรียนใครมาเป็นอาจารย์ก็แค่เป็นทางผ่านเพื่อไปเป็นผู้พิพากษาหรืออัยการ อาจารย์ที่สอนผมทั้งหมดล้วนเป็นผู้พิพากษาในสมัยที่ผมเรียนกฎหมาย

          ท่าน ดร.ปรีดี เกษมทรัพย์ ท่านเป็นนักวิชาการ ท่านยินดีย้ายจากศาลเพื่อมาเป็นคณบดีคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แล้วท่านก็เริ่มกระบวนการสร้างอาจารย์ประจำด้วยการหาทุนให้ไปเรียนต่างประเทศเหมือนที่ ดร.ป๋วย อึ๊งภากรณ์ ทำในคณะเศรษฐศาสตร์ แล้วท่านเปิดโอกาสให้อาจารย์จบใหม่ๆก็รับและให้ทุนเรียนโทเมืองไทยและให้ไปเรียนโทต่อต่างประเทศ เพราะว่าเมื่อไปเรียนโทต่อต่างประเทศใช้เวลาใช้ทุนหลายปีหลังจากเรียนจบกลับมาก็ไม่คิดว่าจะเป็นผู้พิพากษา

          ตอนที่ผมเรียนกฎหมายก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นครู คิดเพียงว่าจะทำอย่างไรคนตาบอดจะมีอาชีพดีๆ และทราบว่าในต่างประเทศ กฎหมายเป็นงานที่คนตาบอดทำได้ดี เป็นผู้พิพากษา เป็นอัยการ อาจารย์มหาวิทยาลัย ทนายชื่อดัง แต่ที่เมืองไทยห้ามทำทุกอย่างเลย แต่ผมได้กำลังใจจากมิสเจนีวีฟ คอลฟิลด์ ว่า การแก้ปัญหาทุกอย่างมันต้องแก้ที่ตัวเราก่อนจะตั้งใจตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้เก่งก็พอ แล้วค่อยไปแก้กฎหมายว่าให้เราทำอาชีพได้ แต่ถ้าเราเรียนยังไม่เก่งเขาก็ไม่เชื่อว่าตาบอดจะทำอะไรได้ จะไปให้แก้กฎหมายให้ทำอาชีพนั้นนี้ได้ เขาก็คงไม่แก้ให้ ผมก็เลยทุ่มเทเรียนอย่างหนัก เรียนกฎหมายให้ดี ผมก็ทำได้ดี เพราะผมก็ที่หนึ่งของคณะมาเรื่อยจนจบ ก็ได้ข้อคิดว่า เมื่อเราเรียนดีก็พร้อมแก้กฎหมายไปกับสมาคมคนตาบอดกรุงเทพในสมัยนั้น

          โลกในปัจจุบันเริ่มเข้ามาสู่ระบบดิจิตอลแล้ว เพราะฉะนั้นต่อไปการค้นหาความรู้หรือการเรียนการสอนมันจะผ่านดิจิตอลมากขึ้น เพราะฉะนั้นเราก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่จะเข้าสู่โลกยุคใหม่ เพราะโลกยุคใหม่นอกจากดิจิตอลแล้วมีปัญญาประดิษฐ์ เช่น บอกว่าที่อเมริกาคนเรียนกฎหมายน้อยลงเพราะใครมีปัญหาด้านกฎหมายก็ถามหุ่นยนต์ตอบถูก 90% แต่ถ้าถามคนตอบถูก 70% ยกเว้นนักกฎหมายที่เชี่ยวชาญจริงๆ