กระผมเกิดมาพิการ และได้เข้าเรียนที่โรงเรียนศรีสังวาลที่สมเด็จย่าทรงเป็นองค์อุปถัมภ์คือจุดที่ทำให้กระผมสามารถดำเนินชีวิตได้มาจนถึงทุกวันนี้  และได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ ๙  เมื่อเอ่ยถึงพระนามของพระองค์จะ อยู่ในความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ตั้งแต่ผมเด็กๆ ช่วงเดือนธันวาคม เราจะได้ฟังเพลงพระราชนิพนธ์ แล้วกระผมก็จะชอบมากบรรยากาศในช่วงเวลานั้น จะฟังเพลงพระราชนิพนธ์ตามวิทยุ พูดถึงพระราชประวัติ พูดถึงพระราชกรณียกิจ พูดถึงสิ่งที่พระองค์ท่านได้ทรงทำเพื่อประชาชนคนไทย

        สิ่งที่เห็นผ่านสื่อทุกวันคือการทรงงานของพระองค์ ซึ่งไม่มีวันหยุด ไม่มีวันพักผ่อน เพราะฉะนั้นมันถูกฝังอยู่ในความทรงจำความรู้สึก แล้วกลายเป็นสิ่งที่ติดอยู่กับตัวเรา ว่าเราเคารพ ศรัทธา คิดถึงพระองค์ท่านทรงเป็นต้นแบบ

พระมหากรุณาธิคุณที่พระองค์ ทรงแต่งเพลง ยิ้มสู้ ให้กับผู้พิการตาบอด ส่งเสริมการศึกษา มีพระราชดำรัสเกี่ยวกับคนพิการ เกี่ยวกับการให้เด็กพิการได้เรียนหนังสือ อันนี้คือการต่อสู้กับความพิการ ความยากจน ของประชาชน รวมถึงพสกนิกรคนพิการได้มีชีวิตที่ดีขึ้น เป็นพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่มาก 

        สิ่งที่ประทับใจมากๆคือ พระองค์มีพระราชดำรัสทุกพระราชดำรัสมีความหมายลึกซึ่ง เป็นความหมายที่ไพเราะ และไม่สามารถโต้แย้งได้ ไม่ใช่แค่คำพูดแต่นั่นคือการสะท้อนความเป็นพระองค์ ความขยัน ความมุ่งมั่น การรู้จริง การปกครอง การเป็นผู้บริหาร คือพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่สำหรับคนพิการก็ได้ หรือแม้กระทั่งคนไทย ถ้าถอดเป็นบทเรียนออกมาที่เราจะสามารถเจริญรอยตามได้

        คนพิการทุกคนไม่ได้อยากจะเกิดมาพิการ แต่เมื่อเกิดมาแล้ว ถ้าเราไม่ช่วยให้เขามีเศรษฐกิจดี มีความสามารถที่จะดำรงชีวิตอิสระ เราต้องช่วยให้เขาสามารถที่จะเลี้ยงตัวเองได้ คือสิ่งที่ประทับอยู่ในความทรงจำและเป็นสิ่งที่เรานำไปบอกต่อหรือนำไปใช้ประโยชน์ได้

ผมอยากจะศึกษาลงไปในรายละเอียดของโครงการพระราชดำริทั้ง สี่พันกว่าโครงการ อยากจะเห็นการนำโครงการเหล่านั้นมาขยายผลให้พี่น้องประชาชนได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ในโอกาสแบบนี้สิ่งที่เราจะแสดงความรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดไม่ได้ ที่สำคัญที่สุดผมคิดว่า การน้อมนำพระราชกิจวัตรแบบอย่างของพระองค์มาเป็นกลอนแล้วดำเนินตามรอยพระองค์ท่าน