เรื่องนี้คงจะต้องบอกว่า มันก็มีอะไรๆอยู่หลากหลายแง่มุมมาก  อย่างที่เค้าว่ากันไว้  หลายคนยลตามช่อง..ที่ต่างๆกัน  มุมมองจากหลายๆจุด มันจะเกิดเงาของเรื่องราวที่ทอดผ่านไป ในทิศทางที่หลากหลาย  เหมือนกับว่า  ณ จุดยืนของคนๆนั้นคือแหล่งกำเนิดแสง  ที่ส่องไปยังเรื่องราว  มันก็เปรียบได้กับแง่มุมของคนที่แตกต่างกันนั่นเอง .. หลายคนนั้นมองอาชีพนักดนตรี  ในแง่ของความที่ว่า  เป็นอาชีพที่ “ไม่มั่นคง”  ถ้าหากเค้ามองถึงในเรื่องของรายได้ ที่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่า  คุณจะสามารถเล่นดนตรีแบบนี้ได้ตลอด ทั้งวัย ทั้งความนิยม หรือกระแส ที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา ..  ไม่มีเงินเดือนประจำที่แน่นอนในรูปแบบของหน่วยงานหรือบริษัท   เจ้าของร้านอาจจะเลิกจ้างเมื่อไหร่ก็ได้  หรือถ้าเป็นศิลปินมืออาชีพ  ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่า  คนฟังจะฟังคุณไปถึงเมื่อไหร่  ในอนาคตอาจจะไม่เหลือใครฟังแล้วก็เป็นได้ .. นี่คือเรื่องความไม่มั่นคงที่ว่า

        แต่ก็มีอีกมุมหนึ่งเหมือนกันจำนวนไม่น้อย  ที่มองว่าอาชีพนี้นั้น “เท่” มากๆ  ในหลายๆแง่มุม  ทั้งในแง่ของเสน่ห์ที่เป็นนักดนตรีที่เล่นอะไรเจ๋งๆให้คนฟังได้ฟัง และสนุกไปกับมัน  และได้รับความนิยม  ได้รับเสียงกรี๊ด  และมันดูดีเท่ดูเจ๋ง เป็นต้น .. และนอกจากนี้ยังดูเท่ ที่ดูอิสระเสรีไปกับสิ่งที่ชอบ  และอยากทำ .. เท่ในความที่เราสามารถนำความชอบ ความฝัน  ความมันส์ส่วนตัว(ในการชอบเล่นดนตรี)  มาทำเป็นอาชีพที่สามารถหารายได้เลี้ยงตัวเองได้  ..  ถ้ารวมถึงชื่อเสียงที่อาจจะได้มาหลังจากได้เข้าค่ายใหญ่ๆ หรือมีงานเป็นที่รู้จักในสังคมแล้ว  ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ..อันนี้เท่ เลย

        เรามาดูกันทีละประเด็นที่บอกไปแล้ว  เรื่องความไม่มั่นคงนั้น  มันก็มีอีกหลายแง่มุมแหละ  มันเป็นเพราะคุณยังไม่พยายามมากพอ หรือยังไม่”ดีพอ” รึเปล่า มันเลยไม่มั่นคง (เหมือนอาจารย์เฉลิมชัยว่าไว้ว่า เพราะเอ็งมันกระจอกไง ถึงได้ไส้แห้ง)  เพราะถ้าเกิดว่าคุณ “เจ๋งจริง”  หรือเข้าขั้นตำนานของประเทศ  ได้รับความนิยมระดับศิลปินอมตะหรืออยู่ในระดับแนวหน้าจริงๆที่เป็นวงดังที่สุดแห่งยุค  อันนี้ก็อาจจะกลบจุดด้อยเรื่องความไม่มั่นคงได้เยอะ  รับประกันด้วยงานโชว์มากมายตลอดปี  และกลายเป็นว่าในทางตรงกันข้ามกับความไม่มั่นคงนั้น  ขณะเดียวกันอาชีพนี้ก็ทำเงินให้คุณได้แบบอลังการ  เอาง่ายๆว่ารวยไม่รู้เรื่องได้เลย  ถ้าคุณเจ๋งจริง หรือดังจริง .. มันก็มีแง่มุมตรงนี้อยู่