พื้นฐานของคนพิการทางด้านสติปัญญาที่ยังขาดคือเรื่อง การศึกษา ประเด็นคืออยากให้พ่อแม่มีส่วนร่วมเป็นอย่างมาก เพราะถ้าพ่อแม่ไม่ได้ออกมามีเสียงเรียกร้องในสังคม การดูแลเด็กเพื่อจะมีส่วนร่วมในการไปเรียนหนังสือก็จะถูกเพิกเฉย

ได้ดำเนินโครงการนิทานสร้างได้ จะไปเล่านิทานตามโรงเรียนต่างๆ แล้วให้ผู้ปกครองไปเล่า ตอนท้ายจะเรียกผู้ปกครองมาคุยถึงประเด็นต่างๆ พ่อแม่หลายท่านไม่ทราบถึงเรื่องสิทธิต่างๆของคนพิการ และหลายๆคนก็ไม่ยอมพาลูกไปจดทะเบียนคนพิการ พ่อแม่บางคนก็ยังทำใจไม่ได้และที่สำคัญ โอกาสของลูกๆของเขาไม่ได้รับการดูแลไม่ได้รับการพัฒนาตามกระบวนการที่มี

         บางโรงเรียนต้องใช้ไอคิวไม่ต่ำกว่า ๕๐ ซึ่งตอนนี้กำลังร้องเรียนไปทาง กทม. ว่าจะต้องยกเลิกตัวนี้เพราะถือเป็นการเลือกปฏิบัติ จะต้องมีอายุไม่ต่ำกว่า ๗ ขวบขึ้นไป ข้อนี้ก็อยากให้ยกเลิกเหมือนกันเพราะถ้าได้เรียนตั้งแต่ขวบกว่าๆก็สามารถเข้าเนอสเซอรี่ได้ ในสมัยก่อนมีโควตา เด็กพิการ ๑๕ คนจะต้องได้ครูการศึกษาพิเศษ ๑ คน ตอนนี้ก็เปลี่ยนโควตาให้เป็น ๑๐ ต่อ ๑ ก็สามารถดูแลเด็กได้ใกล้ชิดมากขึ้น

ถ้าพ่อแม่รวมตัวกัน ๑๐ คน สามารถติดต่อให้การศึกษานอกระบบ (กศน.)ไปสอนได้ ไม่ว่าจะรวมตัวกันที่บ้านหรือที่วัด หรืออย่างอาชีวะก็อยากให้ส่งเด็กเข้าไปเรียน ถ้าในต่างจังหวัดถ้าพ่อแม่เข้มแข็งก็สามารถทำศูนย์การเรียนรู้ในชุมชนได้ เพราะตอนนี้มีกฎหมายอีกฉบับที่ออกมาเกี่ยวกับเรื่องการจัดตั้งศูนย์บริการของคนพิการได้ หรือจะเป็นที่จัดหางานต่างๆ 

         ถ้าผู้ปกครองได้มาแลกเปลี่ยนกับผู้ปกครองที่เก่งๆที่สามารถไปช่วยทางโรงเรียนได้ หรือว่าสามารถหาโรงเรียนต่างๆให้ลูกได้แล้ว บางคนไม่ได้เข้ามาในเครือข่ายพอหาไม่ได้สัก ๒ – ๓ แห่งก็เลิกแล้ว แต่ถ้ามาคุยกับผู้ปกครองด้วยกันก็ได้คำแนะนำหลายๆอย่างและสามารถนำไปปรับใช้ได้