อาคารบ้านเรือน สิ่งก่อสร้างสาธารณะ รวมทั้งถนนทางเดินโดยทั่วไปมักถูกออกแบบและก่อสร้างไว้สำหรับบุคคลปกติเท่านั้น โดยไม่ได้คำนึงถึงการออกแบบเผื่อไว้สำหรับผู้สูงอายุ คนพิการ และผู้ด้อยโอกาสต่างๆ ที่มีข้อจำกัดในการใช้ หรือเข้าถึงสิ่งแวดล้อมสถานที่และสิ่งของเครื่องใช้ทั่วๆ ไปในสังคมทำให้กลุ่มผู้ด้อยโอกาสดังกล่าวเป็นจำนวนมากต้องประสบปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ในการใช้ชีวิตกับครอบครัวและสังคม ทั้งในการประกอบกิจวัตรประจำวัน การเดินทาง (transportation) การเข้าสังคม และการประกอบอาชีพ สิ่งเหล่านี้ไม่เพียงแต่เป็นปัญหาทางกายต่อกลุ่มผู้ด้อยโอกาสเท่านั้น ถึงแม้บุคคลเหล่านั้น จะมีข้อจำกัดทางร่างกาย ทางปัญญา ทางจิตใจ แต่ก็เป็นบุคคลในสังคม สังคมจึงควรรับผิดชอบดูแล ให้สามารถอยู่ในสังคมร่วมกับบุคคลทั่วไป ได้อย่างมีความสุขตามอัตภาพของแต่ละคน สำหรับอุปสรรคและสิ่งกีดขวางต่างๆ ด้านอาคารสถานที่ที่ผู้พิการพบอยู่เสมอ ทั้งที่บ้านและในที่สาธารณะ ได้แก่

1. ทางเข้าตัวอาคารยกระดับสูงจากพื้น มีบันไดหลายขั้น แต่ไม่มีทางลาดขึ้นสู่ตัว อาคารหรือมีทางลาด แต่เป็นทางลาดที่แคบหรือชันเกินไป ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อ ผู้ที่ใช้เก้าอี้ล้อเข็นและผู้ที่ใช้อุปกรณ์ช่วยเดิน

2. ประตูทางเข้า – ออก แคบเกินไป ผู้ใช้เก้าอี้ล้อเข็นไม่สามารถผ่านเข้าออกได้ พื้นที่ว่างบริเวณประตูแคบเกินไป ประตูปิด – เปิดได้ลำบาก

3. ไม่มีลิฟท์หรือทางลาดที่เหมาะสมไว้ให้ ในกรณีที่อาคารสูงเกินกว่า 1 ชั้น หรือ มีลิฟท์ แต่ประตูลิฟท์แคบ หรือมีพื้นที่ในลิฟท์น้อยเกินไป ประตูลิฟท์ปิด – เปิด เร็วเกินไป ปุ่มควบคุมอยู่สูงเกินไป ทำให้ผู้ใช้เก้าอี้- ล้อเข็นเอื้อมมือไปไม่ถึง

4. พื้นที่ในตัวอาคารมีระดับไม่เท่ากัน ไม่มีทางลาดเชื่อมต่อ

5. ห้องน้ำ ห้องส้วมมีทางเข้าหรือมีพื้นที่แต่ละห้องแคบเกินไป ไม่มีราวสำหรับให้คนพิการใช้เกาะเพื่อช่วยพยุง ตัวหรือเคลื่อนย้ายตัวจากเก้าอี้ล้อเข็นไปยังโถส้วม โถส้วมเป็นแบบนั่งยองๆ ทำให้ผู้พิการใช้ด้วยความยากลำบากหรือไม่สามารถใช้ได้เลย

6. อุปกรณ์และเครื่องใช้ภายในบ้านหรืออาคาร อยู่สูงหรือต่ำเกินไป ทำให้ผู้ใช้เก้าอี้ล้อเข็นใช้ไม่สะดวก เช่น ชั้นวางของ สวิทช์ไฟอยู่สูงหรือต่ำเกินไป เตียง โต๊ะหรือเคาน์เตอร์มีขนาดสูงหรือต่ำเกินไป