นายเทิดเกียรติ ฉายจรุง กล่าวว่า สวัสดิการของคนพิการนั้นมี 4 ด้าน คือ 1.) ด้านการรักษา 2.) ด้านการศึกษา 3.) ด้านสังคม 4.) ด้านอาชีพ  มีกฎหมายที่เกี่ยวข้องคือพระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ. 2550 ที่ตราขึ้นเพื่อทดแทนพระราชบัญญัติการฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการ พ.ศ. 2534 จุดเน้นหลักคือ 1.สิทธิขั้นพื้นฐานและการช่วยเหลือ  2.การส่งเสริมการมีงานทำและอาชีพ 3.การคุ้มครองจากการเลือกปฏิบัติ 4.การสร้างคุณภาพชีวิตที่ดี ส่วนด้านการศึกษาของคนพิการซึ่งมี พระราชบัญญัติการจัดการศึกษาสําหรับคนพิการ พ.ศ. 2551 เป็นฉบับแรก ต่อมามีการแก้ไขเพิ่มเติมเป็นฉบับที่ 2 ในปี 2556 ซึ่งในในมาตรา 5 ระบุว่า คนพิการมีสิทธิทางการศึกษาโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายตั้งแต่แรกเกิดหรือพบความพิการจนตลอดชีวิต มาตรา 5(2) เลือกบริการทางการศึกษา หมายความว่า จะเรียนในระบบหรือนอกระบบก็ได้ มาตรา 5(3) ได้รับการศึกษาที่มีมาตรฐานและประกันคุณภาพทางการศึกษา หมายความว่า เมื่อเด็กจบการศึกษาตามศักยภาพต้องมีมาตรฐานเหมือนกับเด็กคนอื่นตามศักยภาพของเด็กพิการแต่ละความพิการ ขอกล่าวถึงกระทรวงศึกษาธิการและกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (อว.) ว่า หลังจากเด็กจบการศึกษาแล้วต้องการเข้าเรียนมหาวิทยาลัยต่อ เด็กสามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้จริงๆ โดยไม่จำกัดโควตา เหตุใดถึงต้องจำกัดเพราะกฎหมายประกาศไว้ว่าสิทธิของเด็ก คือ เรียนฟรีถึงระดับปริญญาตรี แต่กฎหมายบอกไว้ชัดว่า ตลอดชีวิต แผนการจัดการสอนบุคคลทั้งโรงเรียนและมหาวิทยาลัยต้องทำสอดคล้องและเชื่อมโยงเรื่องของเทคโนโลยีสิ่งอำนวยความสะดวกที่คนพิการจะต้องได้รับ หลังจากที่เด็กทำ IEP แล้ว เป็นสิทธิและหน้าที่ทางการศึกษา สิ่งสำคัญในกฎหมายระบุว่า ให้เรียนฟรีถึงปริญญาตรี แต่ค่าเทอม ค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน เอามาจากไหน ทั้งๆ ที่มีกองทุนส่งเสริมพัฒนาการศึกษาสำหรับคนพิการ สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน
         นายเทิดเกียรติ ฉายจรุง ฝากไว้ให้คิด “มีดหากยังไม่ได้บาดมือใคร ก็ไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บ เช่นเดียวกันถ้าคุณยังไม่พิการ คุณไม่รู้หรอกว่าความยากลำบากในการนำชีวิตไปสู่เป้าหมายและการมีอาชีพนั้น มันยากเพียงใด” เช่นเดียวกับสวัสดิการด้านการศึกษาในกฎหมายเขียนไว้ครอบคลุมทุกด้าน เพียงแต่การนำไปปฏิบัติไม่ทั่วถึงเนื่องจากมุมมองของบุคลากรที่นำกฎหมายไปปฏิบัติ ทั้งเรื่องสิ่งอำนวยความสะดวก 5 ด้าน 1.) ห้องน้ำสำหรับคนพิการ 2.) ที่จอดรถสำหรับคนพิการ 3.) จุดประชาสัมพันธ์ 4.) ป้ายบอกทาง 5.) ทางลาด ขอฝากมือ 2 มือที่ปั่นรถเข็นจะต้องปั่นบนถนนเสี่ยงกับรถยนต์เฉี่ยวชนหรือการขึ้น-ลงตึก บางคนไม่ได้คิดว่าการใช้วีลแชร์บนทางขรุขระหรืออุปกรณ์ใดๆ สำหรับคนพิการทางการเคลื่อนไหว ไม่เกิน 2 ปีอุปกรณ์ชำรุดเสียหาย หรือแม้กระทั่งเด็กหูหนวกแค่ฟุตบาทยังไม่มีให้เดินต้องลงเดินที่ถนน เสี่ยงกับรถเฉี่ยวชนอีก หรือแม้แต่คนตาบอดการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยจะไปตึกเรียนต่างๆ ต้องเดินไป ปัญหาคือนโยบายสั่งการเป็นลายลักษณ์อักษรหรือสั่งการแบบเน้นย้ำ ถ้าสั่งการแล้วมีการมาตรวจประเมินหรือแค่ถามให้ตอบแล้วส่งกลับ