พอรู้ว่าต้องเป็นแม่เด็กพิการที่มีสภาวะเป็นหูหนวกระดับ3 ตาบอด1ข้าง ร่างกายก็คือ cerebral palsy  เป็นกลุ่มอุบัติเหตุตั้งแต่แรกคลอดถึง ๖ เดือน  น้องซันเกิดจากตั้งครรภ์แฝด คุณแม่ไม่ทราบว่ามีน้อง ๒ คน ด้วย ทำงานหนักมากจนวันคลอด ก่อนคลอดหมอบอกว่าแม่อย่าเพิ่งเบ่ง ในนั้นมีอีกหนึ่งคน พอออกมาน้องซันออกก่อนเป็นพี่แล้วก็ทับอีกคนไว้ อีกคนออกมาก็เสียไป ตอนนั้นไม่รู้ว่าซันพิการ น้ำหนักแรกคลอด ๑,๓๕๐ เข้าตู้อบจนได้ ๒ กิโลครึ่ง เมื่อกลับมาบ้านน้องก็งอแงมาก พยาบาลห่อผ้าอ้อมกลับมาเหมือนกระปุกแป้ง ตอนนั้นเป็นแม่วัยรุ่นอายุ ๑๘ ไม่รู้ว่าความพิการคืออะไร คนแถวบ้านบอกเด็กจะร้อง ๓ เดือน แต่น้องร้องมากไม่รู้เกิดอะไรขึ้น หมั่นพาน้องซันไปหาหมอ หมอก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไร พยาบาลที่โรงพยาบาลศิริราชเก่งมากพยายามให้คำแนะนำและให้กำลังใจ พยาบาลถามคุณแม่ถ้าน้องเดินไม่ได้ ต่อไปไม่เหมือนคนอื่น คุณแม่จะยังไง ตอนนั้นเราไม่รู้ แม่บอกยังไงก็เลี้ยงลูกเรา

          วิธีปรับตัวปรับใจ ได้เจอกลุ่มเพื่อน ได้เห็นได้ลงมือทำ และได้ฟังความชัดเจน กับคนที่ให้ความรู้เรา ซึ่งแม่รุ้งเป็นกลุ่มแรกที่สอบถามและให้คำแนะนำ หรือกับคนที่พอจะรู้เรื่องนี้ ลูกแม่รุ้งจะหายไหม จะเดินได้ไหม สุดท้ายถ้าเลี้ยงมาได้จนถึงแม่รุ้ง จะรู้ว่าไม่ได้หายไป มันคือการสูญเสียแต่จะช่วยได้ว่า อย่างนิ้วโป้งเสียไป เราอาจจะใช้นิ้วชี้แทน  สมองไหนที่เสียไป สมองที่อยู่ใกล้หรือตำแหน่งที่ใช้การได้  ไม่ใช่คนพิการคนนี้จะรู้ได้ด้วยตนเอง แต่คนรอบข้างให้โอกาสเขาในการที่จะปรับ เราก็เริ่มเข้าใจ ไม่ใช่การทำใจหรือปรับตัว  พอเข้าใจทุกอย่างที่พูดมาจะทำได้หมด จะง่ายขึ้น ชีวิตอยู่ง่ายขึ้น 

          แนวทางการเลี้ยงลูก   ตอนแรกที่เลี้ยงน้องซันก่อนเข้ากลุ่ม ยังไงคุณแม่จะตายไม่ได้ พอรู้ยังไงแม่ก็ตายไม่ได้ คิดว่าแม่ต้องไม่ตาย ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นแม่ต้องตายก่อน จนมาเห็นกลุ่มเพื่อน แล้วให้โอกาสลูก เปิดโอกาสให้เขาคิด เราฟังเขา  จากเมื่อก่อนเราให้เงินลูกน้องไปเลี้ยงลูกเรา  ลูกน้องเอาลูกเราไปด้วยทุกครั้ง ขอไปเที่ยวกับเพื่อน เสร็จแล้วเค้าก็ไปนั่งกินเหล้ากัน เค้าจะเอาลูกเราไว้อีกที่หนึ่งคนเดียวแล้วเค้าก็นั่งกินเหล้ากันสบาย จนตอนหลังแม่ใส่ตาใส่หูให้ น้องซันมาเล่าให้ฟังแม่รู้ไหม ซันทรมานมากเลย เขาเอาซันไปทิ้งไว้แม่รู้ไหม  พอเรารู้ร้องไห้เลย  ทำไมแม่รุ้งทำแบบนี้ 

          ตอนนี้สิ่งที่คุณแม่สอนน้องซันคือ สอนให้น้องคิด ให้ทำ และฝึกประสบการณ์ที่เตรียมตัวในกลุ่มน้องซันได้เข้าไปอยู่ในกลุ่ม ได้อยู่กับน้อง ๆ และซันก็ได้เรียนหนังสือ ได้รู้หนังสือ แล้วซันก็เริ่มโต ก็พาไปเรียนหนังสือที่พระมหาไถ่ พัทยา  เรียนอยู่ ๒ ปี ไม่ประสบผลสำเร็จ แต่ทำให้ซันกับแม่แข็งแกร่ง  ซันบอกกับแม่ว่า  แม่กลับเถอะ กลับบ้านเรา ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา  ก็กลับมาที่หนองแขม น้องซันพูดให้กำลังใจคนอื่น  ให้กำลังใจแม่ ครั้งหลังสุดแม่รุ้งบอกกับน้องว่า “ซันถ้าแม่ตาย” น้องซันรับปากถ้าแม่ตายเฮียซันจะต้องอยู่ได้