จากเทือกเขาภูผานสู่โรงเรียนการศึกษาคนตาบอดแห่งแรกของอีสาน คือ อาจารย์ไชยา หงส์ณี ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการศูนย์ไกลนาที่จังหวัดขอนแก่น ผมกำลังเรียนชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ ๑ โรงเรียนประจำอำเภอ พวกเราและแม่ได้ก้าวออกจากบ้าน ซี่งครั้งแรกในชีวิตที่ได้ก้าวเข้าเมืองหลวงซึ่งเป็นความประทับใจ พวกเราได้ไปเก็บตัวอยู่ที่ บ้านพักคนไข้ประมาณ ๑ เดือน ชีวิตประจำวันเป็นไปด้วยดีมีอาหารเลี้ยง ๓ มื้อ มีเจ้าหน้าที่พาไปตรวจสายตาในสถานพยาบาลต่าง ๆ เช่น คลินีกจักษุ ศูนย์เอ็กซ์เรย์พญาไท โรงพยาบาลรามาธิบดี โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ โรงพยาบาลศิริราช เป็นต้น สรุปผลตรวจตลอดระยะเวลา ๑ เดือน เส้นจอประสาทตาเสื่อมไม่สามารถรักษาได้ อาจจะเสื่อมลงจนถึงตาบอดสนิท จะต้องไปเรียนในโรงเรียนสอนคนตาบอดเฉพาะทางเท่านั้น ผมและน้องสาวเดินทางกลับบ้านเกิด ผมจึงตัดสินใจไม่เรียนต่อลาออกจากโรงเรียน แล้วไปนั่ง นอนเล่นอยู่บ้านเฉย ๆ ผ่านไปวัน ๆ เหมือนไม่อยากทำอะไร ประมาณปี ๒๕๒๖ จึงไปปรึกษากับครูใหญ่ที่อยู่โรงเรียใกล้บ้าน เพื่อไปหาสถานที่เรียน ครูใหญ่ช่วยร่างหนังสือถึงสำนักราชเลขาอธิการในพระองค์สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ เพื่อติดต่อไปยังโรงเรียนเฉพาะทางให้เรียน พอเดือนกุมภาพันธ์ได้รับจดหมายจากครูประหยัด หนององค์ให้ผู้ปกครองนำลูกที่มีความพิการทางการเห็นไปสมัครเรียนที่ขอนแก่น ด้วยความขัดสนเงินทองไม่รู้จะไปอย่างไร

          ผมเรียนม.ต้นและม.ปลายในโรงเรียนร่วมที่ขอนแก่น ในปี ๒๕๓๒ สมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยในระบบเอ็นทราน สอบเข้าไปเรียนที่สงขลา จนเรียนประสบความสำเร็จ ส่วนน้องสาวสายตาก็มีปัญหาเหมือนกัน ก็ไปต่อที่ราชภัฏสวนดุสิตจนสำเร็จการศึกษาปริญญาตรี ปัจจุบันนี้เป็นบุคลากรของศูนย์ส่งเสริมนักศึกษาพิการระดับอุดมศึกษาประจำมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ช่วยการพัฒนาการศึกษาต่าง ๆ การทำงานแรกเป็นครูสอนโรงเรียนสอนคนตาบอด เคยมาดูนักเรียนเรียนร่วมที่สุราษฎร์ธานี

          รางวัลที่ภาคภูมิใจคือรางวัลที่ได้เป็นนักบุกเบิก นักส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตของคนตาบอดเรื่องการศึกษา คนพิการตัวอย่างประจำปี ๒๕๕๑ จากภาคใต้ มาสู่การก่อสร้างโรงเรียนจนเป็นผู้บริหารของโรงเรียนการศึกษาวิทยาศาสตร์คนตาบอดหรือโรงเรียนธรรมวิทยา