ทำงานตัดเย็บเสื้อผ้าสตรี ไม่ว่าจะเป็น ชุดไทย ชุดผ้าไหม ชุดทำงาน จะมีลูกค้ามาตัดแล้วเราก็วัดตัวแล้วก็ตัดแบบที่ลูกค้าต้องการ ตนเอง (คุณสุพรรณี) คนพิการทางการเคลื่อนไหวเป็นตั้งแต่กำเนิดไม่มีขา นิ้วมือไม่สมบูรณ์ขาด ๆ หาย ๆ  มีเพียงนิ้วหัวแม่มือที่สมบูรณ์ แต่มีตัวช่วยคือ ขาเทียม โชคดีอย่างหนึ่งคือที่บ้านเลี้ยงโดยให้แสดงความสามารถของตัวเองออกมา ไม่ได้เก็บไว้ไม่ให้ทำอะไร พ่อให้ไปเรียนหนังสือกับคนปกติ ในขณะนั้นเรื่องความพิการไม่เหมือนสมัยนี้ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวก มีสถานศึกษารองรับคนพิการ ตอนนั้นที่ไปเรียนยังไม่ได้ใส่ขาเทียม ใช้กระโดดไปเรียน ตั้งแต่ ป.๑ถึง ป.๔ ตอนเรียนก็มีอุปสรรคเพื่อนล้อ รุ่นน้องก็ล้อ เราก็ไม่สนใจ แต่พอ ป.๕ ก็เริ่มใส่ขาหัดเดินจนถึง ม.๑ ถึง ม.๓ ต้องนั่งรถโดยสารไปเรียน ดีอย่างตรงที่เราใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ มีเพื่อนเป็นคนปกติ บางครั้งเขาอาจจะมองว่าเป็นคนปกติเพราะเราทำได้ทุกอย่างเลย ไม่คิดว่าความพิการของเราเป็นอุปสรรคเลย

          จนเริ่มต้นของอาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าเริ่มตั้งแต่ ม.๓ มีวิชาคหกรรมได้สอนเรื่องเย็บปักถักร้อย หลักจากจบ ม.๓ ก็ไม่ได้เรียนต่อใช้ชีวิตอยู่แต่บ้าน ได้ไปสมัครงานที่โรงงานแล้วเขาไม่รับเพราะเห็นว่าเราไม่มีมือ ก็เลยไปเรียนตัดเย็บเสื้อผ้าที่วิทยาลัยสารพัดช่าง ไปเรียนอยู่ ๓ คอร์สก็มีพี่เค้ามารับสมัครงานก็เลยไปฝึกงานที่ร้านพี่เค้าใช้เวลาอยู่กับร้านพี่เค้า ๕ - ๖ ปี เป็นความโชคดีที่เขาไม่คิดเรื่องความพิการของเรา เพราะไปเรียนเย็บผ้าเราทำได้หมดเหมือนคนปกติ เริ่มต้นจากเด็กเย็บผ้า เลื่อนขั้นไปเป็นช่างตัด จนวันหนึ่งออกไปเย็บเองเปิดร้านเอง โดยส่วนตัวชอบงานฝีมือแบบนี้อยู่แล้วด้วย ตอนเรียนคหกรรมทำได้ดี

          หลังจากออกก็ได้มาเปิดร้านเองโดยเริ่มจากคือพี่สาวเป็นพยาบาลก็ได้เพื่อนพี่สาว และลูกค้าที่แน่นอนคือลูกค้าที่บอกต่อ ๆ กัน แล้วก็เริ่มมีลูกค้าประจำ เนื่องจากผลงานของเรามีความประณีต เรียบร้อยในชิ้นงาน ลูกค้าแต่ละคนไม่ทราบว่าเราเป็นคนพิการ ที่เขามาตัดกับเราเพราะผลงานของเรามากกว่าไม่ได้มองที่ความพิการของเราเลย

          หลักที่จะเป็นกำลังใจในการดำรงชีวิต คือ ใจของเราตัวของเราเอง ถ้าใจเรายังคิดว่าเราพิการทำอะไรไม่ได้ก็จะห่อเหี่ยว ไม่ว่าจะพิการตอนหลังหรือพิการตั้งแต่กำเนิด ถ้าเราไปคิดถึงแต่ในสิ่งที่เราเสียไปมันก็ไม่ได้ เพราะเราต้องดำเนินชีวิตต่อไป ต้องตั้งสติแล้วคิดบวก อย่ามองแต่ด้านลบ เมื่อพิการแล้วมีโอกาสทำอะไรได้มากกว่า แล้วตอนนี้สังคมให้โอกาสคนพิการเยอะมาก เรียนฟรี มีสิ่งอำนวยความสะดวกเยอะแยะมากมาย ขอแค่ให้มีความฝัน เป้าหมาย ขยัน อดทน และการมองโลกในแง่ร้ายเป็นความพิการอย่างแท้จริง ถ้าใจเราคิดว่าเราทำอะไรได้หมดเราก็จะทำได้ทุกอย่าง ขอให้เราเปิดใจเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ความคิดมีตัวตน เราจะเป็นอย่างที่ตัวเราคิดแค่เปลี่ยนความคิดชีวิตก็เปลี่ยน ขอเป็นกำลังใจแก่ผู้พิการทุก ๆ คนหรือไม่พิการก็ได้ ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับเสื้อผ้า หรืออยากจะปรึกษาอะไร ยินดีให้คำปรึกษา โทร. ๐๘๙ - ๗๔๗ - ๓๔๓๕