ผมพิการตั้งแต่อายุ ๑๗ ปี สมัยยังเป็นนักเรียนช่างกล สุดท้ายก็ถูกยิงที่หลังก็กลายเป็นอัมพาสเดินไม่ได้ ด้วยความที่คนๆหนึ่งที่เคยยืด ซ่า แล้วก็มากลายเป็นคนพิการมันจะกลับมุมทันทีจากคนที่กล้ากลายเป็นคนขี้อายทันที ใครที่เห็นสภาพเราตอนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ก็เลยกลายเป็นคนเก็บตัว อยู่แต่บ้านประมาณ ๑๐ กว่าปี สุดท้ายคิดกับตัวเองว่าเราต้องมีอะไรทำ ออกมาศึกษาหาความรู้ แล้วก็ได้มารู้จักกับมหาไถ่ได้มาเรียน แล้วก็เริ่มทำงานที่มหาไถ่ด้วย มาเรียนมหาไถ่ตอนอายุ ๓๓ ปี
          ช่วงที่เก็บตัวอยู่กับบ้านก็ได้ให้เพื่อนส่งหนังสือเกี่ยวกับการซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้ามาให้ศึกษาก็ซ่อมได้บ้าง พอใช้ได้บ้างไม่ได้ถึงกับดีเท่าที่ควร แต่ในสมัยนั้นการที่นั่งซ่อมนานๆก็ทำให้เกิดแผลกดทับ แทบนั่งไม่ได้เลย บางครั้งก็ต้องนอนซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า เราคิดว่าใช้เวลากับเครื่องมันนานเหลือเกินได้เงินก็น้อยเลยคิดว่าต่อไปจะเลี้ยงชีวิตไม่ได้ อีกอย่างคืออยากได้นู่นอยากได้นี่ก็ไม่สามารถซื้อได้ ก็ต้องหาความรู้ ถ้าเราซ่อมอุปกรณ์ที่มันแพงๆได้ใช้เวลาเท่ากันเราก็จะได้ค่าตอบแทนดีกว่า นี่จึงเป็นเหตุให้ออกมาหาความรู้เพิ่มเติม
          สมัยก่อนมี ๒ หลักสูตร หลักสูตรคอมพิวเตอร์ หลักสูตรเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ หลักสูตรซ่อมเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งก็มีวิทยุ โทรทัศน์ เครื่องขยายเสียง ช่วงนั้นคอมพิวเตอร์ถือเป็นของใหม่ ทางวิทยาลัยก็มีความคิดหาอาจารย์มาสอนการซ่อมคอมพิวเตอร์ซึ่งก็มีคนเข้าใจได้แต่ก็ไม่สามารถซ่อมเป็นเรื่องเป็นราวได้ เมื่อศึกษาจบ อาจารย์ศุภรธรรมก็ได้ชวนว่าควรจะมีเรื่องการสอนซ่อมคอมพิวเตอร์โดยให้ผมหาข้อมูลเพิ่ม ก็นำมาสอนให้กับนักเรียนรุ่นต่อๆไป
          คนพิการที่เป็นครูแล้วสอนโรงเรียนทั่วๆ ไป ก็หนักเหมือนกันเพราะว่า ผมเองเวลาไปศึกษาต่อสถานบันการศึกษาที่มีชื่อเสียง เวลาพูดถึงก็พูดแต่ว่ายินดีรับคนพิการเข้ามาศึกษาแต่ว่าไม่ได้คำนึงถึงทางที่ไม่สะดวกก็คุยยาก ว่าใครจะเป็นคนแก้ไขสิ่งที่ไม่สะดวกให้มันสะดวก ซึ่งเวลาพูดคุยก็ตกลงกัน เดี๋ยวจะมีการปรับแต่ในความเป็นจริงไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะปรับ เพราะฉะนั้นถ้าคนพิการคนหนึ่ง โดยเฉพาะนั่งรถเข็นต้องใช้อุปกรณ์ด้วยความลำบากแล้วจะต้องไปเป็นครูที่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญถ้าผ่านประเด็นนี้ไปได้เรื่องอื่นๆก็ไม่น่าเป็นปัญหา