การชุมนุมของคนพิการในกรณีของบีทีเอสก็ส่งผลถึงรถไฟฟ้าใต้ดินซึ่งขณะนั้นกำลังเริ่มโครงการปี 2538 การรถไฟฟ้ามหานครที่ทำรถไฟฟ้าใต้ดิน 18 สถานีแรกสายสีน้ำเงินทางท่านนายกบรรหาร ศิลปอาชากำชับกับผู้ว่าการรถไฟฟ้าประเทศไทยประภัสร์  จงสงวน จะต้องให้คนพิการเข้ามามีส่วนร่วมและจัดสิ่งอำนวยความสะดวกให้กับทุกคนสามารถเข้าถึงได้ แต่ก็ยังมีช่องว่างอยู่ คำว่าทุกสถานีคือ 18 สถานีแต่ละสถานีมีทางเข้าออกมากกว่าหนึ่งทาง 18 สถานีมีทางเข้าออกทั้งหมด 60 ทางเข้าออก แต่การเข้าถึงของวีลแชร์คนที่ใช้วีลแชร์แค่ 32 ทางเข้าออก เพราะฉะนั้นบางจุดที่เป็นจุดสำคัญไม่มีลิฟต์ ก็ใช้หลักการเดิมคุณต้องไปผจญภัยบนท้องถนนแต่ขณะที่คนอื่นเดินกันใต้ดินสบายๆ อันนี้คือความไม่เท่าเทียมที่เกิดขึ้น ซึ่งแนวความคิดในการออกแบบที่เป็นความคิดสมัยเก่าโดยคำนึงถึงโหมดการใช้งาน

          การจัดสิ่งอำนวยความสะดวกในระบบขนส่งมวลชนไม่ใช่จัดเพื่อคนพิการ แต่สำหรับทุกคนเพื่อความสะดวกปลอดภัย เพราะฉะนั้นในเชิงบวกคือ มันมีผลกระทบให้หน่วยอื่นๆได้เริ่มเล็งเห็นถึงความสำคัญและมีการจัดสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มมากขึ้นแต่การเพิ่มนั้นก็ยังอยู่ในขอบเขตความคิดที่ยังไม่เปิดกว้างสู่การมีส่วนร่วมอย่างแท้จริง นักวิชาชีพ สถาปนิกก็คิดในกรอบของสถาปนิก ผู้บริหารก็คิดในกรอบของผู้บริหาร คนพิการก็คิดในกรอบคนพิการ ทุกภาคส่วนไม่ได้มานั่งคุยกันเพื่อที่จะทำงานร่วมกันให้ได้เป็นรูปธรรม

          อันดับหนึ่งเล็งก่อนเลยนี่คนพิการถ้ามีคนพิการมากกว่าหนึ่งคนเริ่มศึกษาว่าแต่ละคนเป็นอย่างไร แล้วพูดคุยเจรจา คุณมีมุมมองยังไงเข้าไปแล้วคุณจะทำอย่างไร สร้างสารสัมพันธ์กันเอาไว้ เพื่อที่เราจะตัดสินใจว่าเราจะเลือกใคร ผมโฟกัสที่คนพิการก่อนเลย เน้นที่คนพิการ เพราะอย่างน้อยที่สุดโดยประสบการณ์ชีวิตของเขาเขาปฏิเสธเรื่องความพิการไม่ได้ แล้วถ้าคุณเป็นคนพิการ แล้วเข้าไปเป็นผู้แทนของคนทั้งประเทศแต่คุณไม่พูดประเด็นเรื่องคนพิการเลย ความเป็นผู้แทนของคุณจะถูกลดคุณค่าเลยทันที คุณเผชิญปัญหาแต่คุณไม่ผลักดัน

          กรณีที่สองถ้าไม่มีคนพิการอาสาใครที่พูดเรื่องคนพิการแล้วรู้เรื่องมีผลงานเชื่อถือได้และยิ่งเราสามารถทำงานร่วมกันได้ เราดูว่าใครมีผลงาน และเกิดจากความตั้งใจจริง แต่เราต้องมีสายสัมพันธ์กับคนเหล่านั้น แต่ก่อนจะเลือกเขาก็ต้องให้เขานำเสนอก่อนว่า คุณเข้าไปคุณจะทำอะไรเกี่ยวกับประเด็นคนพิการบ้าง เราหนีไม่พ้นที่จะติดตามและตรวจสอบด้วย