“การเมืองภาคพลเมืองคนพิการในการทำสิทธิคนพิการให้เป็นจริง ตอนที่ 1”
กฎหมาย ระเบียบ นโยบายต่างๆที่เกิดขึ้นจากการผลักดันของกลุ่มแกนนำของกลุ่มคนพิการ แต่ส่วนมากกลุ่มแกนนำระดับประเทศ เรียกว่า ชนชั้นนำที่ศึกษาและมีปฏิสัมพันธ์กับต่างประเทศและเอาแนวความคิดเข้ามาผลักดันเป็นนโยบาย เป็นกฎหมายของประเทศไทย แต่สังคมไทยยังปรับตัวไม่ทัน นักการเมือง ข้าราชการ หน่วยงานที่มีหน้าที่นำกฎหมายไปใช้ รวมถึงคนพิการในชนบททั่วประเทศด้วยเหตุผลคือมีช่องว่างอยู่ การที่จะแก้ช่องว่างนี้ เช่น ควรจะรณรงค์ประชาสัมพันธ์สร้างการรับรู้ อย่างรายการวิทยุ รายการทีวีหรือควรจะทำอะไรอีก ความสำเร็จที่เกิดขึ้นองค์ประกอบ ปัจจัยประกอบที่สำคัญคือ แกนนำของคนพิการ
ผู้นำคนพิการพยายามเข้าถึงอำนาจรัฐในการที่จะกำหนดกฎหมาย นโยบายต่างๆ คนพิการทำการรวมกลุ่มเพื่อเข้าถึงอำนาจรัฐ และใช้อำนาจรัฐ มันคือการเมืองภาคพลเมืองของคนพิการ มีวิธีการอย่างไรเพื่อที่จะได้เป็นแง่คิด มุมมอง สะท้อนไปยังคนพิการอื่นๆ โดยเฉพาะคนพิการที่ลุกขึ้นมาเป็นผู้นำ เป็นแกนนำในระดับตำบล อำเภอ หรือจังหวัด ได้ศึกษาประวัติศาสตร์ผู้นำคนพิการในยุคแรกๆ มีเทคนิควิธีอย่างไร ภายใต้บริบทแบบไหน เพื่อที่ผู้นำในพื้นที่ และผู้นำในระดับชาติจะได้นำมาไตร่ตรอง พิจารณาว่า สถานการณ์ปัจจุบันแนวทางที่รุ่นเก่าๆทำไว้สามารถนำมาประยุกต์ใช้ได้หรือไม่อย่างไร ทบทวนประวัติศาสตร์ เพราะถ้ารู้ประวัติศาสตร์เราก็จะรู้ความเป็นมาแล้วนำบทเรียนมาใช้ก็จะไม่ผิดซ้ำซาก และจะมีแนวทางที่จะพัฒนาต่อไป
เราศึกษามาจากต่างประเทศที่พัฒนาแล้วไม่ว่าจะเป็นในยุโรป รัสเซีย ญี่ปุ่น โดยระบบมีมาตรฐาน โดยเฉพาะมาตรฐานในการเข้าถึงของคนทั้งมวล เช่น ต้องติดตั้งลิฟต์เพื่อคนพิการทั้งขาไปและขากลับทั้งสองฝั่งในทุกๆสถานี แต่เวลาที่ประเทศไทยนำแนวคิดระดับสากลมา เราไปตัดบางอย่างออกไป โดยหวังว่าจะเป็นการประหยัดงบประมาณ
เมื่อต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับทุกคนก็ไม่ใยดีต่อคำร้องขอ คือบทเรียนสำคัญ คนที่มีอำนาจเขาไม่ฟังเสียงประชาชน เขาคิดว่าแค่นี้พอแล้วจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ปีพ.ศ. 2534 ให้สัมปทานมีการทำหนังสือและพูดคุยกับผู้บริหาร คำว่าเราในที่นี้คือ กลุ่มผู้นำคนพิการทั้งโดยสภาคนพิการ สมาคมคนพิการแห่งประเทศไทย และเครือข่าย จนกระทั่งคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว ทำหนังสือก็แล้วจนต้องชุมนุมในปีพ.ศ. 2538 กรุงเทพมหานครก็ไม่เจรจาอยากชุมนุมก็ชุมนุมไป
